YAVUZ, SINA ÇÖLÜNDE!.. Yeni

Mücâhid Serdar, Karaduman'in üzengilerinin üstünde dogruldu ve askerlerine son defa hitabetti: "Ey Cennet yolculari! Ey can kardeslerim!.. Bilirsiniz ki, müslüman Türkler muharebe meydaninda ve bütün ömürlerince yalniz ve sâdece Allahü teâlâdan korkarlar, önüne çikan hiç bir engel, onu Allah yolunda cihâddan alikoyamaz. Sizler cenâb-i Hakk'in emirlerine uydukça, O'nun yardimiyla bu çölü geçmek de sizlere nasîb olur insâallah." Sonra ati Karaduman'i kizgin Sina çölüne sürdü. Arkasindan koca Osmanli ordusu dügüne gider gibi alevli Sina çölüne daldi. Kum firtinalari etrafi kasip kavuruyordu. Gündüzleri dayanilmayacak kadar sicak, geceleri ise dondurucu soguktu. Ordu bu sekilde yol almaya devam ederek çölü yariladi. Suyu herkes idareli kullaniyor, teyemmüm yapilarak namaz kiliniyordu. Bir ara Yavuz Sultan Selim Han hazretleri, birden bire Karaduman'dan yere atladi. Onu gören basta vezîrâzam Sinan Pasa olmak üzere Anadolu ve Rumeli beylerbeyi de atlarindan indiler. Rütbe rütbe bütün komutanlar, sipahiler, süvariler de yaya yürümege basladilar. Koca Osmanli ordusu, piyade (yaya) bir ordu hâline dönüvermisti.

Üstelik Pâdisâh, çok saygili bir sekilde ve önüne bakarak yürüyordu. Bütün vezirler, kumandanlar ve asker merak içinde kalmislardi. Her zamanki gibi, Hasan Can'a müracaat ettiler. O da ne oldugunu anliyamamisti. Fakat ögrenmek için Selim Han'in yanina yaklasti; "Hayirdir insâallah Sultânim! Bütün ordu merak eyler; "Devletlü Pâdisâhimiz, acep niçin yaya yürürler? diye telâs ederler" dedi. Bu dünyâyi iki cihangire fazla gören büyük Sultan söyle fisildadi: "iki cihan sultâni Peygamber efendimiz sallallahü aleyhi ve sellem önümüzde yaya yürürlerken, biz nasil at üzerinde olabiliriz Hasan Can?.." Bir müddet bu sekilde giden Selim Han, tekrar atina binince digerleri de atlarina bindiler.